ΘΙΑΣΟΣ

Επενδύσεις, διαφημίσεις, ενοχές και ανακρίσεις, εποχές για λεφτά, άπατος στα χαμηλά, με θεούς φοβερούς, με θρησκείες τρομοκράτες, με ληστές στην αυλή, αδιάφοροι, χαζοί, ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις, εντολές και αντιρρήσεις, αλλαγές στα ψηλά, ίδια συνταγή, με κομμένα φτερά, με οράματα στημένα, αφανείς οδηγούς, αδηφάγους οπαδούς, εισοδηματίες, κεφαλαιούχοι – επενδυτές, αστοί με τίτλους αγυρτείας, ηθικολόγοι, υποκριτές μεταμφιεσμένοι παρθένες της εγκράτειας, απατεώνες νομοθέτες, θεατρίνοι, στρατηγοί πνιγμένοι στα παράσημα, στα σιρίτια, στους μεγαλόσταυρους κράχτες στα σκυλάδικα, τηλεοπτικά κόλπα με αστέρες παρουσιαστές στο θίασο της ακροαματικότητας, εκλογική φάρσα με ψηφοφόρους ξύλινους, οι υποψήφιοι αστοί ντυμένοι παλιάτσοι στο χορό των πολιτικών ελευθεριών με δάκρυα στα μάτια για τα βάσανα του κόσμου,με πάθος για την καθαρότητα του έθνους και την δόξα της πατρίδος, αυταπάτες – μεγαλεία και μια θηριώδη ανία, μπερδεμένα μυαλά και λογαριασμοί φωτιά, με τα χρέη ψηλά, τη ψυχή στα κόκκινα, οι λαγοί στο σακί, δούλοι τηλεοπτικοί...

κάνω πως δε ξέρω

πέφτω μες στα κύματα

άλλοι δρόμοι μας ενώνουν

κι άλλοι στα διλήμματα...

Πλατωνικός Έρωτας

Κάθεται απέναντι μου. Επί ώρα. Την κοιτάζω και με κοιτάζει. Δεν καταλαβαίνω το βλέμμα της. Δεν ξέρω τι μπορεί να καταλαβαίνει απ΄την δική μου ματιά. Πλησιάζω λίγο παραπάνω. Πονηρά. Να μην καταλάβει. Να μην νιώσει απειλή. Άλλωστε δεν υπάρχει. Δείχνει να μην ενοχλείται. Είναι τόσο όμορφη. Μάτια σχιστά με απροσδιόριστο χρώμα κοντά στο πράσινο. Τα μισοκλείνει ενώ της χαμογελώ. Είναι πραγματικά υπέροχη. Ακουμπάει το κεφάλι της νωχελικά στον τοίχο και τεντώνει γοητευτικά ένα ένα τα διάφορα σημεία του κορμιού της. Σαν να με θέλει. Σαν να λέει «έλα πιο κοντά. Άγγιξε με!». Οι συσπάσεις των γοφών της ενώ αλλάζει θέση. Απαλά. Στιγμή με στιγμή. Δέρμα υπέροχο. Σιλουέτα μοναδική. Είμαι πολύ κοντά της. Μία μονάχα κίνηση. Θέλω τόσο πολύ. Σχεδόν μ’έχει τρελάνει. Αυτή η αναμονή. Το μυστήριο. Ο τρόπος της. Πόσο θα΄θελα να την βούταγα. Να ένιωθα πως είναι στην αγκαλιά μου. Να την άγγιζα πίσω από τ’αυτιά της. Η μυρωδιά της. Είμαστε τόσο κοντά. Λέει κάτι. Δεν καταλαβαίνω. Ξέρω όμως πια. Το βλέπω ξεκάθαρα πως το θέλει κι αυτή. Είμαι σίγουρος. Κάνει την πρώτη κίνηση. Δεν θα συμβεί όμως. Ούτε αυτή τη φορά. Θα κάνω πίσω. Θα φύγω όπως πάντα. Εκείνη θα τεντώσει την ουρά της απογοητευμένη. «Πάλι σε αλλεργικό έπεσα...» θα νιαουρίσει.

Για την Παγκόσμια Ημέρα της Δημοκρατίας

Χρόνια πολλά συνάνθρωπε! Βγες έξω. Κάνε μια βόλτα στη γειτονιά σου. Χαιρέτησε τον αστυφύλακα που σε προστατεύει απ΄το απέναντι πεζοδρόμιο. Διέσχισε το προαύλιο του παλιού σου σχολείου, έχει ησυχία. Γύρνα να κοιτάξεις τα πάνω παράθυρα της τάξης που πρωτοέμαθες την άλφαβήτα με τα πρώτα χαστούκια που σε μύησαν στη βία. Βίωσε τη νοσταλγία. Σήκωσε το κεφάλι ψηλά να αναπνεύσεις το καυσαέριο που σε μεγάλωσε και χαμογέλα στις κάμερες που σε παρακολουθούν. Απόψε γιορτάζεις. Νιώθεις λίγο παραπάνω ελεύθερος απ’οποιαδήποτε άλλη μέρα. Μην το φοβάσαι. Είναι καλύτερα έτσι. Δεν έχεις ούτε βασιλιά ούτε δικτάτορα. Είσαι μια χαρά. Άνθρωποι σαν κι εσένα νομοταγείς και φιλήσυχοι κυκλοφορούν ευτυχείς και ανέμελοι γύρω σου. Μαζί σου. Εφοριακοί πίνουν καφέ στην καφετέρια κάτω απ΄το σπίτι σου. Ξεκουράζονται μέχρι αύριο που θα αναγκαστούν να πάνε πάλι στη δουλειά τους. Αύριο που θα σου κλέψουν και πάλι νομίμως λίγα από τα αγαπημένα σου χρήματα. Ο δικαστής που σε δίκασε άδικα, να εκεί κάτω πετάει τα σκουπίδια. Κι ο δικηγόρος σου που σου είπε «...άλλο δίκιο και άλλο νόμος φίλτατε...» όταν είχες χάσει την υπόθεση. Πιο κάτω το νοσοκομείο που πέθανε ο παππούς σου περιμένοντας μία θέση στην εντατική. Διασκέδασε. Είσαι ζωντανός και σήμερα είναι η μέρα σου. Όχι σαν την πόρνη στο μπουρδέλο του παραπάνω τετραγώνου που την βιάζουν για είκοσι ευρώ με την σύμφωνη γνώμη του κράτους και με βιβλιάριο υγείας. Ούτε στη φυλακή όπως χιλιάδες αθώοι, τυχερέ. Ούτε στον τάφο έχοντας φύγει από κάποια σκαλωσιά. Τα παιδιά σου δεν έμειναν ορφανά ακόμα και ανασφάλιστα. Τράβα στην τράπεζα και πληκτρολόγησε το πιν σου να δεις αν περισσεύει κανένα ευρώ να τους πάρεις κανένα γλιφιτζούρι. Ήρεμα. Με το πάσο σου. Μέχρι κι οι αλητάμπουρες που τα σπάνε σήμερα, έχουν ρεπό. Μην έχεις μούτρα. Σήμερα γιορτάζουμε. Εγώ κι εσύ κι ο άστεγος απέναντι. Κι ο ανάπηρος ζητιάνος που προσπέρασες ανέμελος και το πρεζάκι που σιχαίνεσαι την μπόχα του. Όλοι μας. Πάρε τις βιταμίνες για το πρωί και τα αγχολυτικά σου για το βράδυ και τράβα χαρούμενος σπίτι. ‘Ανοιξε την τηλεόραση σου και μάθε την αλήθεια. Αυτό που συμβαίνει εδώ συμβαίνει εκεί. Ηρέμησε και κάτσε κάτω. Σήκω πάνω. Στάσου εκεί. Έλα εδώ. Μη αυτό. Ναι εκείνο. Όχι έτσι. Ακριβώς. Κοιμήσου. Ξύπνα. Περπάτα. Σταμάτα. Ξόδεψε, ξόδεψε, ξόδεψε. Ψόφα.

Άντε Γαμήσου Εσύ Κι Ο Γρύλλος Σου !

Λες πως δεν μ'αγαπάς.

Δεν με νοιάζει όμως γιατί σ'αγαπώ εγώ! Κι επειδή σ'αγαπώ δεν θα'θελα να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις. Βέβαια πολύ θα το ήθελα να μ'αγαπούσες αλλά ειλικρινά καταλαβαίνω πως έχει το πράγμα. Ήθελα να ζω σ'ένα όνειρο που δεν είναι αληθινό.

Κι εσύ επιμένεις πως δεν μ'αγαπάς.

Δεν πειράζει! Έχω αρκετό χρόνο να περιμένω μήπως κι αλλάξεις γνώμη. Αποφάσισα να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη. Δεν θέλω να ζω σε όνειρα. Θέλω κάτι χειροπιαστό! Άσε που βαρέθηκα να πονάω και σιγά σιγά αρχίζω και σε νιώθω.

Δεν μ'αγαπάς...

και να σου πω την αλήθεια ούτε κι εγώ σ'αγαπώ πια. Και χαίρομαι που κι οι δυό μας κάνουμε αυτό που θέλουμε. Ναι μεν ένιωθα κάπως αλλά νομίζω πως θα ήταν λάθος να το ονομάσω όλο αυτό Αγάπη. Άσε που αυτή η λέξη είναι και βαριά να την κουβαλάω. Πάνε τα όνειρα! Πραγματικότητα! Ελπίζω να καταλαβαίνεις.

Άλλωστε δεν μ'αγαπάς....

Ο Αναγνώστης Συναντά Τον Συγγραφέα

Να γράφουμε όπως ζούμε ή να ζούμε όπως γράφουμε? Και πως να αποφασίσουμε? Και ποιός είναι εκείνος που θα μας πει πότε κάνουμε το σωστό? Κι αν το σωστό είναι εκείνο ποιό είναι το λάθος? Και ποιός το αποφασίζει? Και αν όλα αυτά τα ερωτήματα τα θέσουμε σε κάποιον άγνωστο , κάποιο πρωί, σε κάποιο βαγόνι του ησαπ καθώς πηγαίνουμε στη δουλειά τι θα σκεφτεί? Αν είναι κάποιος ηλικιωμένος θα μας πει παλαβούς? Αν είναι μία νεαρή θα πει πως της την πέφτουμε? Αν ρωτήσουμε τους δικούς μας ανθρώπους θα μας πουν "άσε τώρα ρε δημητράκη/πάνο/γιώτα (ή όπως μας λένε)!"? Αν σταθούμε γυμνοί μπροστά στον καθρέφτη και απευθυνθούμε σ'εμάς? "Πως Να Ζήσουμε Ρε Φίλε?" ευθέως! Γι'αυτό και εγώ τα γράφω εδώ που δεν με διαβάζει κανείς και επιζώ όσο ζει και αυτό το αμείλικτο ερώτημα. Έτσι που λές. Τα γράφω εδώ για να μην τα γράψω στ'αρχίδια μου όλα όπως πολλοί άλλοι. Διαφέρω ε? Χα!

Εγώ Εδώ

Οι λέξεις. Όλες ίδιες. Καν'τες δικές σου. Ο διαφορετικός. Η ιδιοκτησία του. Θα με βρεις μια μέρα. Θα σε βρω. Όπως ταξιδεύουμε. Βροχή και χώμα. Δέρμα και χάδι. Το βλέμμα. Πως είναι ένα τραγούδι που αγάπησε κάποιος που έχει πεθάνει? Πως ακούγεται το τραγούδι στον αέρα? Στα χορτάρια? Στα σπασμένα μάρμαρα των τάφων?