Πλατωνικός Έρωτας

Κάθεται απέναντι μου. Επί ώρα. Την κοιτάζω και με κοιτάζει. Δεν καταλαβαίνω το βλέμμα της. Δεν ξέρω τι μπορεί να καταλαβαίνει απ΄την δική μου ματιά. Πλησιάζω λίγο παραπάνω. Πονηρά. Να μην καταλάβει. Να μην νιώσει απειλή. Άλλωστε δεν υπάρχει. Δείχνει να μην ενοχλείται. Είναι τόσο όμορφη. Μάτια σχιστά με απροσδιόριστο χρώμα κοντά στο πράσινο. Τα μισοκλείνει ενώ της χαμογελώ. Είναι πραγματικά υπέροχη. Ακουμπάει το κεφάλι της νωχελικά στον τοίχο και τεντώνει γοητευτικά ένα ένα τα διάφορα σημεία του κορμιού της. Σαν να με θέλει. Σαν να λέει «έλα πιο κοντά. Άγγιξε με!». Οι συσπάσεις των γοφών της ενώ αλλάζει θέση. Απαλά. Στιγμή με στιγμή. Δέρμα υπέροχο. Σιλουέτα μοναδική. Είμαι πολύ κοντά της. Μία μονάχα κίνηση. Θέλω τόσο πολύ. Σχεδόν μ’έχει τρελάνει. Αυτή η αναμονή. Το μυστήριο. Ο τρόπος της. Πόσο θα΄θελα να την βούταγα. Να ένιωθα πως είναι στην αγκαλιά μου. Να την άγγιζα πίσω από τ’αυτιά της. Η μυρωδιά της. Είμαστε τόσο κοντά. Λέει κάτι. Δεν καταλαβαίνω. Ξέρω όμως πια. Το βλέπω ξεκάθαρα πως το θέλει κι αυτή. Είμαι σίγουρος. Κάνει την πρώτη κίνηση. Δεν θα συμβεί όμως. Ούτε αυτή τη φορά. Θα κάνω πίσω. Θα φύγω όπως πάντα. Εκείνη θα τεντώσει την ουρά της απογοητευμένη. «Πάλι σε αλλεργικό έπεσα...» θα νιαουρίσει.